- Joined
- Jan 10, 2023
- Messages
- 75
- Thread Author
- #1
"கல்யாணம் நடக்கிற வரை இப்படி வெளியே சுத்தறது வேண்டாமே.. இன்னும் அவ எங்க பொண்ணுதான்".. காலையில் அவளை அழைத்துச் செல்ல வந்திருந்த ஜீவாவிடம் நீலகண்டன் மென்று விழுங்கி தயங்கி.. தயங்கி.. கூறிய வார்த்தைகள் இவை..
இதழ் வளைத்த புன்னகையுடன் "ஒஹோ.. அவ உங்க மகளா இருக்கிறதுதான் பிரச்சினைனா.. இப்போவே மான்வியை என் மனைவியாக்கிக்க தயாரா இருக்கேன்".. சொன்னதோடு நில்லாமல் மான்வியை உரிமையாக இழுத்து தன் பக்கம் நிறுத்திக் கொண்டான் ஜீவா.. அவளை என்னிடமிருந்து பிரிக்கவே முடியாது என்னும் அசராத பார்வையோடு.. மான்வியின் பெற்றோர்களாக குத்துக்கல்லாக நின்ற போதிலும் நீலகண்டன் ரமாவால்.. தன் மகளை வலுக்கட்டாயமாக அணைத்திருந்த ஜீவாவை வெறிக்க வெறிக்க வேடிக்கை பார்ப்பதை தவிர
வேறொன்றுமே செய்ய முடியவில்லை.. அவன் நின்ற தோரணை அப்படி..
"கிளம்பலாம் மான்வி நேரமாச்சு".. கார் சாவியை விரலில் சுழற்றிக் கொண்டே நீலகண்டனை பார்த்த ஜீவாவின் பார்வையில் அத்தனை எகத்தாளம்.. பெரியவர்களுக்கு மதிப்பு கொடுப்பவன் தான் அவன்.. அதிலும் தனக்கு மாமனாராக வரப்போகின்றவரிடம் அவமரியாதையோடு நடந்து கொள்ளும் ரகம் இல்லை.. துள்ளத் துடிக்க விரல் நகத்திலிருந்து சதையை பிரித்தெடுக்க முயலும் ஒருவரை.. அது யாராக இருப்பினும்.. தட்டி விட தானேத் தோன்றும்.. அப்படிப்பட்ட கோபத்தின் வெளிப்பாடு.. ஏதோ ஒன்று தவறாக இருப்பதாக.. உள்ளுக்குள் தோன்றிய நெருடல்தான் இந்த அலட்சியத்திற்கான காரணம்...
ஜீவாவின் கை வளைவுக்குள் அடங்கியிருந்த மான்வி.. தனது இயலாமையை வெளிப்படுத்திய விழிகளுடன்.. பெற்றவர்களை திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டே சென்றதில் இருவரையும் பதட்டமும் பயமும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு அலை கழித்தன..
தன்னை பெற்று வளர்த்த தாய் தந்தையரை ஜீவா முறைத்துக் கொண்டதிலும்.. அலட்சிய பாவனை காட்டியதிலும் மேலும் இரண்டு அடுக்குகள் கூடியது வெறுப்பு..
"அப்பா கிட்ட ஏன் அப்படி நடந்துக்கிட்டீங்க".. வாய் திறந்து வெளிப்படையாகவே கேட்டாள்..
"உன்னோட அப்பான்னு இல்லை, என்னோட அப்பா அப்படி கேட்டிருந்தாலும்.. இந்த மாதிரி தான் நடந்துகிட்டு இருப்பேன்.. யூ ஆர் மைன் மான்வி".. வெகு சாதாரணமாக உரைத்து விட்டு காரை ஸ்டார்ட் செய்திருந்தான் அவன்..
"கூடிய சீக்கிரமே அந்த விஸ்வ மூர்த்தி கிட்ட பேசணும் ரமா.. என் குழந்தை அந்த அரக்கன் கையில மாட்டிகிட்டு முழிக்கிறதை பார்க்கும்போது தெரிஞ்சே அவளை படுகுழியில் தள்ளிட்டேனோன்னு தோணுது.. அவன் கோபமும் ஆக்ரோஷமும்.. இதோ இப்ப அவன் பார்த்த பார்வையும்.. கடவுளே.. நிச்சயமா இந்த கல்யாணம் நடக்கவே கூடாது".. நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு கண்களில் பயத்தோடு பதைபதைத்த நீலகண்டனை.. "பதட்டப்படாதீங்க கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.. ஏதாவது ஒரு வழி பிறக்கும்.. நான் மான்விகிட்டே.. மறைமுகமா சொல்ல வேண்டியதை சொல்லி தான் வச்சிருக்கேன்.. அவ பாத்து பக்குவமா நடந்துக்குவா.. நீங்க கொஞ்சம் பதறாம இருங்களேன்.. இந்த கல்யாணம் நடக்காது.. ஜீவாவோட அப்பா.. ஏதோ அவர் சிநேகிதர் பொண்ணோட கல்யாணத்துக்காக வெளி மாநிலம் போயிருக்கிறதா சொன்னீங்களே.. அவர் வந்தபிறகு எல்லாத்தையும் நிதானமா பேசி முடிச்சு இந்த பணத்தையும் அவர்கிட்ட ஒப்படைச்சிடலாம்.. அப்புறம் அவராச்சு.. அவர் பையனாச்சு".. நிம்மதியின்றி தவித்துக் கொண்டிருக்கும் கணவனை ஆசுவாசப்படுத்தும் முயற்சியாக அவள் கூறியதில் வெற்றியும் கண்டிருந்தாள்.. நீலகண்டன் அவள் பேச்சை கேட்டு சற்று அமைதியாக மூச்சை இழுத்து விட்டார்..
இங்கே நடந்து கொண்டிருக்கும் நிலவரங்கள் எதையும் அறியாது.. "இன்னும் ஒரு மாசத்துல என் பையனுக்கு கல்யாணம்.. நீங்க எல்லாரும் நிச்சயமா வரணும்".. என்று தன் நண்பர்கள் ஒவ்வொருவரையும் சந்தித்து மகிழ்ச்சியோடு அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருந்தார் விஸ்வமூர்த்தி..
"உன்னை ரொம்ப மிஸ் பண்ற மாதிரி இருக்கு மானு.. பேசாம என் கூட இன்னைக்கு ஆபீஸ் வர்றியா?.. என்னோட ஆபீஸ் ஃபேக்டரி.. இதையெல்லாம் உனக்கு சுட்டி காட்டனும்னு தோணுது.. எனக்கும் கொஞ்சம் ரிலாக்சேஷன் வேணும்".. டூருக்கு போகும் சிறுவன் போல் ஒரு சுறுசுறுப்பு தொற்றிக் கொண்டது அவன் முகத்தில்..
"எனக்கு வேலை இருக்கு" என்றாள் அவள் பட்டென..
"எப்ப பாரு வேலை வேலைன்னு இருக்காதடி.. என்னைக்குதான் உனக்கு வேலை இல்லை.. முதலாளி நானே என் வேலைகளை விட்டுட்டு உனக்காக வரேன்.. நீ எனக்காக கொஞ்ச டைம் ஸ்பென்ட் பண்ண கூடாதா?.. மைண்டுக்கு ஒரு ரிலீஃப் வேண்டாமா".. அவள் மனநிலை புரியாமல் ஒப்புக் கொள்ள வைக்கும் நோக்கோடு பேசிக்கொண்டே போனான் அவன்..
கண்மூடித்தனமான காதல் வைத்திருந்தால் மட்டும் போதாது.. தன் துணையானவளின் மனநிலையை புரிந்து கொள்ளவும் முயற்சிக்க வேண்டும்.. அதை விடுத்து இப்படித்தான் நான்.. என்னை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ள நீ பழகிக் கொள்".. என்ற திருமண ஒப்பந்தத்தை வலுக்கட்டாயமாக துணைவியிடம் திணிப்பது.. அளவுகடந்த வெறுப்பிற்கு மட்டுமே வழி வகுக்கும் என்பதை இன்னும் புரிந்து கொள்ளவில்லை ஜீவா..
இப்படித்தான் நான்.. இப்படி இருந்தால் தான் என் மனைவிக்கும் பிடிக்கும்.. ஆரம்பம் என்பதால் மிரள்கிறாள்.. போகப் போக பழகிக் கொள்வாள்.. என்று அவளுக்கும் சேர்த்து அவனே முடிவெடுத்துக் கொள்வதால் வரப் போகும் விளைவுகளை அவன் அறியவில்லை..
"ஆபீஸ் க்ராஸ் பண்ணியாச்சு எங்க போறீங்க.. ஜீவாஆஆ".. உள்ளுக்குள் அழுத்திக் கொண்டிருந்த டென்ஷனில் சற்று அதட்டலாகவே அழைத்திருந்தாள்..
"நான் முடிவு பண்ணிட்டேன் உன்னை இன்னிக்கு என் ஆஃபீஸ்க்கு கூட்டிட்டு போறதா.. லீவ் சொல்லிடு மான்வி".. இயல்பாகச் சொன்னதில் பொங்கியெழுந்த ஆத்திரத்துடன்.. "இது என்ன எங்க அப்பா வீட்டு ஆபீசா.. நினைச்சவுடனே லீவு போடறதுக்கு".. மேற்கொண்டு பேச முடியாதபடிக்கு மூச்சு வாங்கியதில்.. சற்று நிதானமாக.. "ப்ளீஸ் என்னை கொண்டு போய் ஆபீஸ்ல போய் விட்டுடுங்க.. இன்னைக்கு முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு.. போகலைனா MD கத்துவாரு.. ஏற்கனவே ரெண்டு நாள் லீவு போட்டிருக்கேன்".. என்றாள் சலிப்போடு..
அவள் சற்று படபடப்போடு பேசுவதை உணர்ந்து "ஹேய் ரிலாக்ஸ்டா.. தட்ஸ் ஓகே பேபி.. ஐ கேன் அண்டர்ஸ்டாண்ட் யுவர் சிச்சுவேஷன்.. சரி லீவு போட வேண்டாம்.. ஒரு டூ ஹவர்ஸ் பர்மிஷன் எடுத்துக்கோ.. என்னோட கொஞ்ச நேரம் இரு".. முக்கியமான வேலைகளை முடிச்சிட்டு உன்னை கொண்டு வந்து மறுபடியும் ஆபீஸ்ல விட்டுடுறேன்.. பிராமிஸ்".. என்பதை கூட அவள் விருப்பத்திற்கு விட்டுத்தராமல் அவனாகவே முடிவெடுத்து சத்தியம் செய்ததில் சோர்ந்து இருக்கையில் சாய்ந்து கண்கள் மூடினாள் மான்வி..
"அவளைக் கொன்னு போட்டாலும் போடுவேனே தவிர.. உன்னை மாதிரி ஒரு ராட்சசனுக்கு என் பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்க மாட்டேன் டா".. நீலகண்டன் மூச்சை பிடித்துக் கொண்டு ஆக்ரோஷமாக கத்தியதில்.. நரம்புகள் புடைக்க.. அவர் கழுத்தைப் பற்றி அந்தரத்தில் தூக்கி இருந்தான் ஜீவா.. சிவந்த கண்களும் வெளியே தெரிந்த பற்களும்.. என கிட்டத்தட்ட ராட்சசனாகவே மாறி இருந்தான் அவன்..
"அய்யோ அப்பா".. இரு பிள்ளைகள் ஒரு பக்கம் கதறிக் கொண்டிருக்க.. "ஜீவா ப்ளீஸ் என்னோட அப்பாவை விட்ருங்க.. என்று மான்வி கையெடுத்துக் கும்பிட்டு கெஞ்சி கொண்டிருந்தாள் கண்ணீரோடு.. "அய்யோ.. என் புருஷன விட்டுடா" என்று அவன் நெஞ்சில் அடித்து அலறிக் கொண்டிருந்தாள் ரமா.. நீலகண்டனின் உயிர் துடித்து அடங்கியதில் மூர்கத்தனமாக அவரை தூக்கி வீசியிருந்தான் ஜீவா..
"அப்பாஆஆஆ".. மான்வி அலறி எழுந்ததில்.. சட்டென பிரேக் போட்டு வண்டியை நிறுத்தி இருந்தான் அவன்..
களைப்பில் குட்டி தூக்கம் போட்டதில் கனவு கண்டிருக்கிறோம் என்று உரைக்கவே அவளுக்கு சில நிமிடங்கள் பிடித்தன..
"என்ன என்னாச்சு மான்வி.. என்னடாம்மா".. உண்மையான அக்கறையும் பதட்டமும் கொண்டு.. தன்னவளை நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டதில்.. அவன் ஸ்பரிசம் பட்டு இன்னும் முகம் வெளிறிப் போனாள் மான்வி..
கண்டது கனவு என்று நம்ப முடியாதவளாக கண்முன்னே.. அந்தக் காட்சி மீண்டும் மீண்டும் வந்து போனதில்.. இதயத் துடிப்பின் வேகம் அதிகரித்து கை கால்கள் வெடவெடத்தன.. வியர்த்துக் கொட்டிய முகத்தினால் அவன் நெஞ்சு பகுதி நனைந்து போனது..
கண்கள் மூடி சாய்ந்ததில்.. உறக்கம் கொண்டு ஏதோ கனவு கண்டிருக்கிறாள் என்று யூகிக்க முடிந்தாலும்.. இப்படி பயந்து வியர்த்து கொட்டும் அளவிற்கு என்ன கனவு கண்டிருப்பாள்.. என்ற கேள்வி மனதில் தோன்றாமல் இல்லை..
"பேபி.. ஒண்ணும் இல்லைடா.. நான்தான் உன் பக்கத்துல இருக்கேனே, யு ஆர் ஆல்ரைட்.. இட்ஸ் ஓகே.. ஈஸி.. ஈஸி".. என்றவன் பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து தனது ஹாண்ட்கி எடுத்து.. அவள் முகத்தை மென்மையாக துடைத்து விட்டிருந்தான்..
குற்ற உணர்ச்சியோடு "சாரி நான் உன்னை கூட்டிட்டு வந்திருக்க கூடாது.. ஏதோ பேட் ட்ரீம்.. பயந்து அப்செட் ஆகிட்டே ன்னு நினைக்கிறேன்.. வேணும்னா வீட்டுக்கு திரும்ப போயிடலாமா".. மார்பின் மீது சாய்த்துக் கொண்டு அவள் முகத்தை ஒற்றை விரலால் நிமிர்த்தி.. மெதுவாக கேட்டதில் மீண்டும் தந்தையும் அவனும் சந்திக்கும் தருணத்தை நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியவில்லை அவளால்...
சற்று குறைந்திருந்த பதட்டம் பயம் மீண்டும் அதிகரித்து "வேண்டாம் வேண்டவே வேண்டாம்"... இதழ்கள் நடுங்க கத்தினாள் அவள்..
"சரி.. சரி.. வேண்டாம்.. ஏன் இவ்வளவு டென்ஷன்.. நான் பக்கத்துல இருக்கும்போது உனக்கு ஏன் இவ்வளவு பயம்.. என்னை தாண்டி உன்னை யாரும் நெருங்க முடியாது பேபி".. அவள் பயத்திற்கான காரண கர்த்தாவே அவன்தான் என்று புரியாமல்.. தைரியமளித்துக் கொண்டிருந்தான் ஜீவா..
கர்கியுமின் காஸ்மெட்டிக்ஸ் என்று பெரிய சதுர வடிவ கற்பலகையில் சில்வர் நிறை எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்த பிரம்மாண்டமான கட்டிடத்தை நெருங்கியிருந்தது ஜீவாவின் கார்.. கண்முன் விஸ்வரூபமெடுத்து பரந்து நிற்கும் எதையும் கண்டு பிரமித்து போகும் நிலையில் இல்லை அவள்..
உறுதியில்லாத நிலை.. என்று அன்னை முந்தைய நாள் உரைத்தது.. அப்பாவின் கலவரமான முகம்.. இப்போது கண்ட கனவு.. மூன்றும் சேர்ந்து அவளை குழப்பி அச்சுறுத்திக் கொண்டிருந்தது..
ஒருவேளை அப்பா இந்த திருமணமே வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டால் நிச்சயம் தான் கண்ட கனவு போல்.. அச்சு பிசகாது செய்யக்கூடியவன் தான் இவன்.. அப்படியானால் தன் தந்தையை கொன்று விடுவானா?.. நெஞ்சம் நடுங்கியது.. பூந்நேகம் துவண்டு போனது..
காலையில்.. இனி இந்த நெருக்கம் வேண்டாமே.. கொஞ்சம் விலகி இருக்கலாமே என்று தந்தை கூறிய போது.. அவன் விழிகளில் தெரிந்த கோபத்தையும்.. திமிரோடு தன்னை பக்கத்தில் நிறுத்திக் கொண்டதையும் பார்த்துக்கொண்டு தானே இருந்தாள்..
அவள் நினைவுகளை கலைத்து "வெல்கம் டு கர்கியுமின் காஸ்ட்மெடிக்ஸ்".. புன்னகை முகத்தோடு.. கார்க கதவை திறந்து விட்டு.. மிரட்சியோடு இறங்கியவளை கைப்பற்றி அழைத்துச் சென்றான் ஜீவா..
சின்னதாக ஒரு மீட்டிங் போட்டு.. மான்வியை கைவளைவில் வைத்துக்கொண்டு "இவங்க மான்வி.. இப்போ என்னோட ஃபியான்சே.. கூடிய சீக்கிரம் என்னுடைய மனைவி.. இந்த நேரத்துல.. என் வெற்றிக்கு சரி பாதி காரணமாக இருக்கும் உங்ககிட்ட என் மனைவியை அறிமுகம் செய்யறதுல பெருமைப்படுகிறேன்".. பெருமையோடு அவன் கூறிய தோரணையில் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்தனர் அனைவரும்...
ஸ்டாப் ஒர்க்கர்ஸ் அனைவருக்கும் ஒரு சிறு பார்ட்டி ஏற்பாடு செய்து.. அவர்களுக்கு உணவு தயார் செய்ய சொல்லி தன் செக்ரட்டரி தானியாவிடம் உத்தரவு கொடுத்திருந்தவன்.. மான்வியை அழைத்துக் கொண்டு தன்னறைக்குச் சென்றான்..
"இதுதான் என்னோட பர்சனல் அண்ட் ஆபீஸ் ரூம் டூ.. நான் வீட்ல இருக்கிறதை விட இங்க இருக்கிறது தான் அதிகம்.. இப்பதான் சரியான நேரத்துக்கு உன்னை பிக்கப் பண்றதுக்காக.. ஆபீஸ்ல இருந்து கிளம்பிடுறேன்.. ஏழு மணிக்கெல்லாம் வீட்ல இருக்கேன்.. அப்பா கூட ரொம்ப ஆச்சரியப்பட்டார்.. பொண்டாட்டி வர்றதுக்கு முன்னாடியே இப்படி மாறிட்டியேன்னு.. நேத்து கூட ரொம்ப கிண்டல் செஞ்சாரு.. இந்த மாற்றம் எல்லாம் உன்னால தான் மான்வி".. மெல்லிய புன்னகையும் அந்த இதழுக்குள் ஒளிந்திருந்த வெட்கமும்.. அவனைப் பேரழகனாய் காட்டியது.. ஆனால் பாவம் அவள் தான் ரசிக்கும் நிலைமையில் இல்லை..
அலுவலகத்தை சுற்றி காண்பித்தான்.. ஃபேக்டரிக்கு அழைத்துச் சென்று அங்கிருந்த ஒவ்வொரு ப்ராசஸ்.. செய்முறை விளக்கம்.. கெமிக்கல் ரியாக்ஷன்.. என அனைத்தையும் விளக்கினான்... எதையும் கேட்டுக் கொள்ளும் நிலைமையில் அவள் இல்லை.. அவள் அசோகரியத்தை முகம் வெளிக்காட்டாது போனதினால்.. மான்வியின் அருகாமையில் பேரின்பமாய் உணர்ந்தான் ஜீவா..
மான்வியிடம் வளவளவென சிரித்துக் கொண்டிருந்த முதலாளியை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.. ஃபேக்டரி ஊழியர்கள்.. ஊழியர்களிடம் எப்போதும் கடினமாக நடந்து கொள்ளும் ரகம் அவன் இல்லை என்றாலும்.. இப்படி ஒரு கலகலப்பை அவனிடம் என்றுமே பார்த்ததில்லையே.. ஆனால் அவன் மகிழ்ந்து உதிர்க்கும் வார்த்தை சரங்களுக்கு.. கிள்ளி வைத்த இலையாக ஒரு வார்த்தை மட்டுமே பதிலளித்த மான்விதான் பேசும் பொருளாக அவர்களிடையே விவாதிக்கப்பட்டாள்..
தலைக்கு மேலே வேலைகள் அவனுக்காக காத்திருந்தன.. எதிர்பாராத வேலைகளில் மூழ்கி போனவன் மான்வியை.. மறக்கவில்லை..
"ஏதாவது சாப்பிடறியா.. இப்ப நீ ஓகே தானே".. இரு கைகளால் முகத்தை ஏந்தி நெற்றியில் முத்தமிட்டான்.. நல்லவேளையாக அலுவலகத்திற்குள் அவன் எந்த சில்மிஷத்திலும் ஈடுபடவில்லை.. ஆட்கள் தொடர்ந்து வந்து போய்க் கொண்டே இருந்ததால்.. கட்டுப்பாடுடனே இருந்தான் ஜீவா.. அதுவரையில் அவளுக்கு நிம்மதி.. முழு இஞ்சியை பச்சையாக கடித்து மென்றவள் போல் முகத்தை வைத்திருந்தாள் மான்வி...
இன்ஸ்ட்டா ரீல்ஸ் பார்த்து நேரத்தை தொலைப்பது போல்.. வேலையில் மூழ்கி நேரத்தை மறந்திருந்தான் ஜீவா.. வேண்டுமென்று நடக்கவில்லை.. அனைத்துமே முக்கியமான வேலைகள்.. முடிக்காமல் எங்கும் நகர முடியாது.. கழுத்தை நெரிக்கும் அத்தனை வேலைகளிலும் அவனுக்கு கிடைத்த ஒரே ஆறுதல் மான்வி.. அவள் முகம் பார்த்து தன் களைப்பை தீர்த்துக் கொண்டான்..
அனைத்து வேலைகளும் முடிந்து அவன் ஓய்ந்து போகும்போது.. மாலை மங்கி.. இருள் சூழ ஆரம்பித்து விட்டிருந்தது..
அவன் உற்சாக பானமாய் எதிரே அமர்ந்திருந்தவளை.. தன் வேலைக் களைப்பை.. மனச்சோர்வை தள்ளி வைத்து புன்னகையுடன் நோக்கியவன்.. "கிளம்பலாமா மான்வி".. அவள் தோள் பற்றி தூக்கி நிற்கவைக்கவும் கிட்டத்தட்ட அழும் நிலையில் இருந்தாள் அவள்..
தொடரும்..
இதழ் வளைத்த புன்னகையுடன் "ஒஹோ.. அவ உங்க மகளா இருக்கிறதுதான் பிரச்சினைனா.. இப்போவே மான்வியை என் மனைவியாக்கிக்க தயாரா இருக்கேன்".. சொன்னதோடு நில்லாமல் மான்வியை உரிமையாக இழுத்து தன் பக்கம் நிறுத்திக் கொண்டான் ஜீவா.. அவளை என்னிடமிருந்து பிரிக்கவே முடியாது என்னும் அசராத பார்வையோடு.. மான்வியின் பெற்றோர்களாக குத்துக்கல்லாக நின்ற போதிலும் நீலகண்டன் ரமாவால்.. தன் மகளை வலுக்கட்டாயமாக அணைத்திருந்த ஜீவாவை வெறிக்க வெறிக்க வேடிக்கை பார்ப்பதை தவிர
வேறொன்றுமே செய்ய முடியவில்லை.. அவன் நின்ற தோரணை அப்படி..
"கிளம்பலாம் மான்வி நேரமாச்சு".. கார் சாவியை விரலில் சுழற்றிக் கொண்டே நீலகண்டனை பார்த்த ஜீவாவின் பார்வையில் அத்தனை எகத்தாளம்.. பெரியவர்களுக்கு மதிப்பு கொடுப்பவன் தான் அவன்.. அதிலும் தனக்கு மாமனாராக வரப்போகின்றவரிடம் அவமரியாதையோடு நடந்து கொள்ளும் ரகம் இல்லை.. துள்ளத் துடிக்க விரல் நகத்திலிருந்து சதையை பிரித்தெடுக்க முயலும் ஒருவரை.. அது யாராக இருப்பினும்.. தட்டி விட தானேத் தோன்றும்.. அப்படிப்பட்ட கோபத்தின் வெளிப்பாடு.. ஏதோ ஒன்று தவறாக இருப்பதாக.. உள்ளுக்குள் தோன்றிய நெருடல்தான் இந்த அலட்சியத்திற்கான காரணம்...
ஜீவாவின் கை வளைவுக்குள் அடங்கியிருந்த மான்வி.. தனது இயலாமையை வெளிப்படுத்திய விழிகளுடன்.. பெற்றவர்களை திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டே சென்றதில் இருவரையும் பதட்டமும் பயமும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு அலை கழித்தன..
தன்னை பெற்று வளர்த்த தாய் தந்தையரை ஜீவா முறைத்துக் கொண்டதிலும்.. அலட்சிய பாவனை காட்டியதிலும் மேலும் இரண்டு அடுக்குகள் கூடியது வெறுப்பு..
"அப்பா கிட்ட ஏன் அப்படி நடந்துக்கிட்டீங்க".. வாய் திறந்து வெளிப்படையாகவே கேட்டாள்..
"உன்னோட அப்பான்னு இல்லை, என்னோட அப்பா அப்படி கேட்டிருந்தாலும்.. இந்த மாதிரி தான் நடந்துகிட்டு இருப்பேன்.. யூ ஆர் மைன் மான்வி".. வெகு சாதாரணமாக உரைத்து விட்டு காரை ஸ்டார்ட் செய்திருந்தான் அவன்..
"கூடிய சீக்கிரமே அந்த விஸ்வ மூர்த்தி கிட்ட பேசணும் ரமா.. என் குழந்தை அந்த அரக்கன் கையில மாட்டிகிட்டு முழிக்கிறதை பார்க்கும்போது தெரிஞ்சே அவளை படுகுழியில் தள்ளிட்டேனோன்னு தோணுது.. அவன் கோபமும் ஆக்ரோஷமும்.. இதோ இப்ப அவன் பார்த்த பார்வையும்.. கடவுளே.. நிச்சயமா இந்த கல்யாணம் நடக்கவே கூடாது".. நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு கண்களில் பயத்தோடு பதைபதைத்த நீலகண்டனை.. "பதட்டப்படாதீங்க கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.. ஏதாவது ஒரு வழி பிறக்கும்.. நான் மான்விகிட்டே.. மறைமுகமா சொல்ல வேண்டியதை சொல்லி தான் வச்சிருக்கேன்.. அவ பாத்து பக்குவமா நடந்துக்குவா.. நீங்க கொஞ்சம் பதறாம இருங்களேன்.. இந்த கல்யாணம் நடக்காது.. ஜீவாவோட அப்பா.. ஏதோ அவர் சிநேகிதர் பொண்ணோட கல்யாணத்துக்காக வெளி மாநிலம் போயிருக்கிறதா சொன்னீங்களே.. அவர் வந்தபிறகு எல்லாத்தையும் நிதானமா பேசி முடிச்சு இந்த பணத்தையும் அவர்கிட்ட ஒப்படைச்சிடலாம்.. அப்புறம் அவராச்சு.. அவர் பையனாச்சு".. நிம்மதியின்றி தவித்துக் கொண்டிருக்கும் கணவனை ஆசுவாசப்படுத்தும் முயற்சியாக அவள் கூறியதில் வெற்றியும் கண்டிருந்தாள்.. நீலகண்டன் அவள் பேச்சை கேட்டு சற்று அமைதியாக மூச்சை இழுத்து விட்டார்..
இங்கே நடந்து கொண்டிருக்கும் நிலவரங்கள் எதையும் அறியாது.. "இன்னும் ஒரு மாசத்துல என் பையனுக்கு கல்யாணம்.. நீங்க எல்லாரும் நிச்சயமா வரணும்".. என்று தன் நண்பர்கள் ஒவ்வொருவரையும் சந்தித்து மகிழ்ச்சியோடு அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருந்தார் விஸ்வமூர்த்தி..
"உன்னை ரொம்ப மிஸ் பண்ற மாதிரி இருக்கு மானு.. பேசாம என் கூட இன்னைக்கு ஆபீஸ் வர்றியா?.. என்னோட ஆபீஸ் ஃபேக்டரி.. இதையெல்லாம் உனக்கு சுட்டி காட்டனும்னு தோணுது.. எனக்கும் கொஞ்சம் ரிலாக்சேஷன் வேணும்".. டூருக்கு போகும் சிறுவன் போல் ஒரு சுறுசுறுப்பு தொற்றிக் கொண்டது அவன் முகத்தில்..
"எனக்கு வேலை இருக்கு" என்றாள் அவள் பட்டென..
"எப்ப பாரு வேலை வேலைன்னு இருக்காதடி.. என்னைக்குதான் உனக்கு வேலை இல்லை.. முதலாளி நானே என் வேலைகளை விட்டுட்டு உனக்காக வரேன்.. நீ எனக்காக கொஞ்ச டைம் ஸ்பென்ட் பண்ண கூடாதா?.. மைண்டுக்கு ஒரு ரிலீஃப் வேண்டாமா".. அவள் மனநிலை புரியாமல் ஒப்புக் கொள்ள வைக்கும் நோக்கோடு பேசிக்கொண்டே போனான் அவன்..
கண்மூடித்தனமான காதல் வைத்திருந்தால் மட்டும் போதாது.. தன் துணையானவளின் மனநிலையை புரிந்து கொள்ளவும் முயற்சிக்க வேண்டும்.. அதை விடுத்து இப்படித்தான் நான்.. என்னை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ள நீ பழகிக் கொள்".. என்ற திருமண ஒப்பந்தத்தை வலுக்கட்டாயமாக துணைவியிடம் திணிப்பது.. அளவுகடந்த வெறுப்பிற்கு மட்டுமே வழி வகுக்கும் என்பதை இன்னும் புரிந்து கொள்ளவில்லை ஜீவா..
இப்படித்தான் நான்.. இப்படி இருந்தால் தான் என் மனைவிக்கும் பிடிக்கும்.. ஆரம்பம் என்பதால் மிரள்கிறாள்.. போகப் போக பழகிக் கொள்வாள்.. என்று அவளுக்கும் சேர்த்து அவனே முடிவெடுத்துக் கொள்வதால் வரப் போகும் விளைவுகளை அவன் அறியவில்லை..
"ஆபீஸ் க்ராஸ் பண்ணியாச்சு எங்க போறீங்க.. ஜீவாஆஆ".. உள்ளுக்குள் அழுத்திக் கொண்டிருந்த டென்ஷனில் சற்று அதட்டலாகவே அழைத்திருந்தாள்..
"நான் முடிவு பண்ணிட்டேன் உன்னை இன்னிக்கு என் ஆஃபீஸ்க்கு கூட்டிட்டு போறதா.. லீவ் சொல்லிடு மான்வி".. இயல்பாகச் சொன்னதில் பொங்கியெழுந்த ஆத்திரத்துடன்.. "இது என்ன எங்க அப்பா வீட்டு ஆபீசா.. நினைச்சவுடனே லீவு போடறதுக்கு".. மேற்கொண்டு பேச முடியாதபடிக்கு மூச்சு வாங்கியதில்.. சற்று நிதானமாக.. "ப்ளீஸ் என்னை கொண்டு போய் ஆபீஸ்ல போய் விட்டுடுங்க.. இன்னைக்கு முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு.. போகலைனா MD கத்துவாரு.. ஏற்கனவே ரெண்டு நாள் லீவு போட்டிருக்கேன்".. என்றாள் சலிப்போடு..
அவள் சற்று படபடப்போடு பேசுவதை உணர்ந்து "ஹேய் ரிலாக்ஸ்டா.. தட்ஸ் ஓகே பேபி.. ஐ கேன் அண்டர்ஸ்டாண்ட் யுவர் சிச்சுவேஷன்.. சரி லீவு போட வேண்டாம்.. ஒரு டூ ஹவர்ஸ் பர்மிஷன் எடுத்துக்கோ.. என்னோட கொஞ்ச நேரம் இரு".. முக்கியமான வேலைகளை முடிச்சிட்டு உன்னை கொண்டு வந்து மறுபடியும் ஆபீஸ்ல விட்டுடுறேன்.. பிராமிஸ்".. என்பதை கூட அவள் விருப்பத்திற்கு விட்டுத்தராமல் அவனாகவே முடிவெடுத்து சத்தியம் செய்ததில் சோர்ந்து இருக்கையில் சாய்ந்து கண்கள் மூடினாள் மான்வி..
"அவளைக் கொன்னு போட்டாலும் போடுவேனே தவிர.. உன்னை மாதிரி ஒரு ராட்சசனுக்கு என் பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்க மாட்டேன் டா".. நீலகண்டன் மூச்சை பிடித்துக் கொண்டு ஆக்ரோஷமாக கத்தியதில்.. நரம்புகள் புடைக்க.. அவர் கழுத்தைப் பற்றி அந்தரத்தில் தூக்கி இருந்தான் ஜீவா.. சிவந்த கண்களும் வெளியே தெரிந்த பற்களும்.. என கிட்டத்தட்ட ராட்சசனாகவே மாறி இருந்தான் அவன்..
"அய்யோ அப்பா".. இரு பிள்ளைகள் ஒரு பக்கம் கதறிக் கொண்டிருக்க.. "ஜீவா ப்ளீஸ் என்னோட அப்பாவை விட்ருங்க.. என்று மான்வி கையெடுத்துக் கும்பிட்டு கெஞ்சி கொண்டிருந்தாள் கண்ணீரோடு.. "அய்யோ.. என் புருஷன விட்டுடா" என்று அவன் நெஞ்சில் அடித்து அலறிக் கொண்டிருந்தாள் ரமா.. நீலகண்டனின் உயிர் துடித்து அடங்கியதில் மூர்கத்தனமாக அவரை தூக்கி வீசியிருந்தான் ஜீவா..
"அப்பாஆஆஆ".. மான்வி அலறி எழுந்ததில்.. சட்டென பிரேக் போட்டு வண்டியை நிறுத்தி இருந்தான் அவன்..
களைப்பில் குட்டி தூக்கம் போட்டதில் கனவு கண்டிருக்கிறோம் என்று உரைக்கவே அவளுக்கு சில நிமிடங்கள் பிடித்தன..
"என்ன என்னாச்சு மான்வி.. என்னடாம்மா".. உண்மையான அக்கறையும் பதட்டமும் கொண்டு.. தன்னவளை நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டதில்.. அவன் ஸ்பரிசம் பட்டு இன்னும் முகம் வெளிறிப் போனாள் மான்வி..
கண்டது கனவு என்று நம்ப முடியாதவளாக கண்முன்னே.. அந்தக் காட்சி மீண்டும் மீண்டும் வந்து போனதில்.. இதயத் துடிப்பின் வேகம் அதிகரித்து கை கால்கள் வெடவெடத்தன.. வியர்த்துக் கொட்டிய முகத்தினால் அவன் நெஞ்சு பகுதி நனைந்து போனது..
கண்கள் மூடி சாய்ந்ததில்.. உறக்கம் கொண்டு ஏதோ கனவு கண்டிருக்கிறாள் என்று யூகிக்க முடிந்தாலும்.. இப்படி பயந்து வியர்த்து கொட்டும் அளவிற்கு என்ன கனவு கண்டிருப்பாள்.. என்ற கேள்வி மனதில் தோன்றாமல் இல்லை..
"பேபி.. ஒண்ணும் இல்லைடா.. நான்தான் உன் பக்கத்துல இருக்கேனே, யு ஆர் ஆல்ரைட்.. இட்ஸ் ஓகே.. ஈஸி.. ஈஸி".. என்றவன் பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து தனது ஹாண்ட்கி எடுத்து.. அவள் முகத்தை மென்மையாக துடைத்து விட்டிருந்தான்..
குற்ற உணர்ச்சியோடு "சாரி நான் உன்னை கூட்டிட்டு வந்திருக்க கூடாது.. ஏதோ பேட் ட்ரீம்.. பயந்து அப்செட் ஆகிட்டே ன்னு நினைக்கிறேன்.. வேணும்னா வீட்டுக்கு திரும்ப போயிடலாமா".. மார்பின் மீது சாய்த்துக் கொண்டு அவள் முகத்தை ஒற்றை விரலால் நிமிர்த்தி.. மெதுவாக கேட்டதில் மீண்டும் தந்தையும் அவனும் சந்திக்கும் தருணத்தை நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியவில்லை அவளால்...
சற்று குறைந்திருந்த பதட்டம் பயம் மீண்டும் அதிகரித்து "வேண்டாம் வேண்டவே வேண்டாம்"... இதழ்கள் நடுங்க கத்தினாள் அவள்..
"சரி.. சரி.. வேண்டாம்.. ஏன் இவ்வளவு டென்ஷன்.. நான் பக்கத்துல இருக்கும்போது உனக்கு ஏன் இவ்வளவு பயம்.. என்னை தாண்டி உன்னை யாரும் நெருங்க முடியாது பேபி".. அவள் பயத்திற்கான காரண கர்த்தாவே அவன்தான் என்று புரியாமல்.. தைரியமளித்துக் கொண்டிருந்தான் ஜீவா..
கர்கியுமின் காஸ்மெட்டிக்ஸ் என்று பெரிய சதுர வடிவ கற்பலகையில் சில்வர் நிறை எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்த பிரம்மாண்டமான கட்டிடத்தை நெருங்கியிருந்தது ஜீவாவின் கார்.. கண்முன் விஸ்வரூபமெடுத்து பரந்து நிற்கும் எதையும் கண்டு பிரமித்து போகும் நிலையில் இல்லை அவள்..
உறுதியில்லாத நிலை.. என்று அன்னை முந்தைய நாள் உரைத்தது.. அப்பாவின் கலவரமான முகம்.. இப்போது கண்ட கனவு.. மூன்றும் சேர்ந்து அவளை குழப்பி அச்சுறுத்திக் கொண்டிருந்தது..
ஒருவேளை அப்பா இந்த திருமணமே வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டால் நிச்சயம் தான் கண்ட கனவு போல்.. அச்சு பிசகாது செய்யக்கூடியவன் தான் இவன்.. அப்படியானால் தன் தந்தையை கொன்று விடுவானா?.. நெஞ்சம் நடுங்கியது.. பூந்நேகம் துவண்டு போனது..
காலையில்.. இனி இந்த நெருக்கம் வேண்டாமே.. கொஞ்சம் விலகி இருக்கலாமே என்று தந்தை கூறிய போது.. அவன் விழிகளில் தெரிந்த கோபத்தையும்.. திமிரோடு தன்னை பக்கத்தில் நிறுத்திக் கொண்டதையும் பார்த்துக்கொண்டு தானே இருந்தாள்..
அவள் நினைவுகளை கலைத்து "வெல்கம் டு கர்கியுமின் காஸ்ட்மெடிக்ஸ்".. புன்னகை முகத்தோடு.. கார்க கதவை திறந்து விட்டு.. மிரட்சியோடு இறங்கியவளை கைப்பற்றி அழைத்துச் சென்றான் ஜீவா..
சின்னதாக ஒரு மீட்டிங் போட்டு.. மான்வியை கைவளைவில் வைத்துக்கொண்டு "இவங்க மான்வி.. இப்போ என்னோட ஃபியான்சே.. கூடிய சீக்கிரம் என்னுடைய மனைவி.. இந்த நேரத்துல.. என் வெற்றிக்கு சரி பாதி காரணமாக இருக்கும் உங்ககிட்ட என் மனைவியை அறிமுகம் செய்யறதுல பெருமைப்படுகிறேன்".. பெருமையோடு அவன் கூறிய தோரணையில் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்தனர் அனைவரும்...
ஸ்டாப் ஒர்க்கர்ஸ் அனைவருக்கும் ஒரு சிறு பார்ட்டி ஏற்பாடு செய்து.. அவர்களுக்கு உணவு தயார் செய்ய சொல்லி தன் செக்ரட்டரி தானியாவிடம் உத்தரவு கொடுத்திருந்தவன்.. மான்வியை அழைத்துக் கொண்டு தன்னறைக்குச் சென்றான்..
"இதுதான் என்னோட பர்சனல் அண்ட் ஆபீஸ் ரூம் டூ.. நான் வீட்ல இருக்கிறதை விட இங்க இருக்கிறது தான் அதிகம்.. இப்பதான் சரியான நேரத்துக்கு உன்னை பிக்கப் பண்றதுக்காக.. ஆபீஸ்ல இருந்து கிளம்பிடுறேன்.. ஏழு மணிக்கெல்லாம் வீட்ல இருக்கேன்.. அப்பா கூட ரொம்ப ஆச்சரியப்பட்டார்.. பொண்டாட்டி வர்றதுக்கு முன்னாடியே இப்படி மாறிட்டியேன்னு.. நேத்து கூட ரொம்ப கிண்டல் செஞ்சாரு.. இந்த மாற்றம் எல்லாம் உன்னால தான் மான்வி".. மெல்லிய புன்னகையும் அந்த இதழுக்குள் ஒளிந்திருந்த வெட்கமும்.. அவனைப் பேரழகனாய் காட்டியது.. ஆனால் பாவம் அவள் தான் ரசிக்கும் நிலைமையில் இல்லை..
அலுவலகத்தை சுற்றி காண்பித்தான்.. ஃபேக்டரிக்கு அழைத்துச் சென்று அங்கிருந்த ஒவ்வொரு ப்ராசஸ்.. செய்முறை விளக்கம்.. கெமிக்கல் ரியாக்ஷன்.. என அனைத்தையும் விளக்கினான்... எதையும் கேட்டுக் கொள்ளும் நிலைமையில் அவள் இல்லை.. அவள் அசோகரியத்தை முகம் வெளிக்காட்டாது போனதினால்.. மான்வியின் அருகாமையில் பேரின்பமாய் உணர்ந்தான் ஜீவா..
மான்வியிடம் வளவளவென சிரித்துக் கொண்டிருந்த முதலாளியை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.. ஃபேக்டரி ஊழியர்கள்.. ஊழியர்களிடம் எப்போதும் கடினமாக நடந்து கொள்ளும் ரகம் அவன் இல்லை என்றாலும்.. இப்படி ஒரு கலகலப்பை அவனிடம் என்றுமே பார்த்ததில்லையே.. ஆனால் அவன் மகிழ்ந்து உதிர்க்கும் வார்த்தை சரங்களுக்கு.. கிள்ளி வைத்த இலையாக ஒரு வார்த்தை மட்டுமே பதிலளித்த மான்விதான் பேசும் பொருளாக அவர்களிடையே விவாதிக்கப்பட்டாள்..
தலைக்கு மேலே வேலைகள் அவனுக்காக காத்திருந்தன.. எதிர்பாராத வேலைகளில் மூழ்கி போனவன் மான்வியை.. மறக்கவில்லை..
"ஏதாவது சாப்பிடறியா.. இப்ப நீ ஓகே தானே".. இரு கைகளால் முகத்தை ஏந்தி நெற்றியில் முத்தமிட்டான்.. நல்லவேளையாக அலுவலகத்திற்குள் அவன் எந்த சில்மிஷத்திலும் ஈடுபடவில்லை.. ஆட்கள் தொடர்ந்து வந்து போய்க் கொண்டே இருந்ததால்.. கட்டுப்பாடுடனே இருந்தான் ஜீவா.. அதுவரையில் அவளுக்கு நிம்மதி.. முழு இஞ்சியை பச்சையாக கடித்து மென்றவள் போல் முகத்தை வைத்திருந்தாள் மான்வி...
இன்ஸ்ட்டா ரீல்ஸ் பார்த்து நேரத்தை தொலைப்பது போல்.. வேலையில் மூழ்கி நேரத்தை மறந்திருந்தான் ஜீவா.. வேண்டுமென்று நடக்கவில்லை.. அனைத்துமே முக்கியமான வேலைகள்.. முடிக்காமல் எங்கும் நகர முடியாது.. கழுத்தை நெரிக்கும் அத்தனை வேலைகளிலும் அவனுக்கு கிடைத்த ஒரே ஆறுதல் மான்வி.. அவள் முகம் பார்த்து தன் களைப்பை தீர்த்துக் கொண்டான்..
அனைத்து வேலைகளும் முடிந்து அவன் ஓய்ந்து போகும்போது.. மாலை மங்கி.. இருள் சூழ ஆரம்பித்து விட்டிருந்தது..
அவன் உற்சாக பானமாய் எதிரே அமர்ந்திருந்தவளை.. தன் வேலைக் களைப்பை.. மனச்சோர்வை தள்ளி வைத்து புன்னகையுடன் நோக்கியவன்.. "கிளம்பலாமா மான்வி".. அவள் தோள் பற்றி தூக்கி நிற்கவைக்கவும் கிட்டத்தட்ட அழும் நிலையில் இருந்தாள் அவள்..
தொடரும்..
Last edited:
